Vanmorgen vroeg…
Regen slaat op de ramen.
Mijn ruitenwissers kunnen er haast niet tegenop wissen.
Vanuit het aardedonker volg ik de witte lijnen langs de weg.
Als kleine bewegwijzeringen die mij steeds een stukje verder brengen op mijn pad.
Ik ruik de geur van de zee.
Stop de auto en stap uit, in de stromende regen.
Ik vervolg mijn weg in het donker naar de zee.
Zand schuurt langs mijn gezicht, druppels regen vallen langs mijn wangen, de wind blaast mij haast omver. Ik kijk en zie vaag de contouren van het water.
De hemel breekt open, bliksemschichten kleuren het wolkendek.
Dit geeft mij de ruimte om te zien waar ik loop.
Mijn hond wil het voor gezien, houden, kijkt me aan en loopt terug.
“Nee” roep ik, “we gaan door”. Om haar te enthousiasmeren, zwaai ik met mijn armen en spreek haar vrolijk toe. Trouw als ze is, vervolgt ze samen met mij de weg naar de vloedlijn. Golven slaan woest om zich heen.
Ik voel hoe ik adem, ik kijk vol ontzag naar het natuurgeweld en besef mij dat IK leef.
Ik voel mezelf weer, ik mag eindelijk weer voelen hoe ik het leven opnieuw heb toegelaten, hoe ik hier sta, hoe mijn voeten het zand raken en ik richt mijn blik naar voren.
Tranen van dankbaarheid rollen over mijn wangen als ik vanuit mijn linker ooghoek de lichtstralen door het aardedonker zie komen.
Het is weer licht geworden in mij!
En ineens zie ik de weg, die ik heb moeten bewandelen sinds ik jou verloor.
Ik had met jou mee willen sterven, mee het aardedonker in.
De pijn was te groot en sneed te diep in mijn ziel.
Al die maanden van beproevingen werden hier op dit moment in één beeld samengevoegd.
Niets kan zo hard slaan als het leven zelf.
En net als nu, hier staande op het strand, heb ik mij toch staande kunnen houden, alle elementen trotserend om het licht te zien worden.
Mijn hart is opengebroken en niet langer omhuld door een donkere massa.
Ik heb mezelf weer terug, hoop heeft plaats gemaakt voor een verlangen om te leven.
En dit alles ter ere van jou Daijon!
Mijn zoon, mijn grote geluk, mijn liefde, mijn pijn, mijn diepste verdriet sinds ik jou los moest laten.
Wellicht later in de toekomst, om een ander te inspireren, schrijf ik nog een stukje over jou.
Maar voor nu houd ik het nog hierbij.
Ik heb geleerd dat in rouw alles stapje voor stapje gaat.
En mijn grootste stap is vandaag gezet.
Dit proces is onomkeerbaar.
Als je jezelf tot in de essentie goed hebt gevoeld dan laat je jezelf nooit meer los!
Rouw doet echt leven en dat is wat ik nu ten diepste mag ervaren.
Ter ere van jou mijn liefste Daijon!
Veel liefs,
Ilse Bloei Coaching
Rouwen hoef je niet alleen te doen…
Je lichaam kan je laten voelen wat je echt nodig hebt.
Met dank aan Stichting Still
Fotografie Maureen van den Broek